Το θεατρικό έργο «Μάθε με να φεύγω» του Άκη Δήμου είναι ένα βαθιά ποιητικό και υπαρξιακό κείμενο που εξερευνά τη μοναξιά, την απώλεια, τον έρωτα και την ανάγκη της φυγής. Δεν ακολουθεί μια συμβατική αφηγηματική δομή· αντίθετα, ξεδιπλώνεται μέσα από λόγους, σιωπές και θραύσματα μνήμης.
Οι ήρωες –συνήθως δύο, χωρίς αυστηρά καθορισμένη ταυτότητα– μοιάζουν να βρίσκονται σε έναν ενδιάμεσο χώρο και χρόνο. Συνομιλούν για όσα χάθηκαν, για όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, για σχέσεις που έμειναν ανολοκλήρωτες. Ο διάλογός τους είναι φορτισμένος από νοσταλγία και πόθο, ενώ η επικοινωνία τους κινείται ανάμεσα στην επιθυμία της εγγύτητας και στον φόβο της παραμονής.
Η «φυγή» στο έργο δεν είναι μόνο σωματική, αλλά κυρίως ψυχική: είναι η ανάγκη να αποδεχτεί κανείς το τέλος, να μάθει να αποχωρεί από ανθρώπους, καταστάσεις και εκδοχές του εαυτού του. Το έργο μιλά για το πένθος του έρωτα, για τη δυσκολία του αποχωρισμού και για την ανθρώπινη ανάγκη να σωθεί κανείς μέσα από την απόσταση.
Με λυρική γλώσσα και έντονη συναισθηματική φόρτιση, το «Μάθε με να φεύγω» αποτελεί ένα στοχαστικό έργο πάνω στη μνήμη, τον χρόνο και την τέχνη του αποχαιρετισμού, αφήνοντας στον θεατή χώρο να αναγνωρίσει τις δικές του απώλειες και τις προσωπικές του φυγές.